‘Le trogloxene’ is a collective exhibition that unites artwork from Kevin Bray, Sarah Montet, Theo Demans, Carolin Gieszner, Thomas Ballouhey, and Erwan Sene. The exhibition is presented as an artificial cave and is a cross between paleontological reconstitution, office space, excavation site, and paradoxical architecture. (...)
—
(EN)
05/09 - 09/11/2019
with Thomas Ballouhey, Kevin Bray, Théo Demans, Carolin Gieszner, Sarah Montet et
Erwan Sene
curated by Théo Demans
‘Le trogloxene’ is a collective exhibition that unites artwork from Kevin Bray, Sarah Montet, Theo Demans, Carolin Gieszner, Thomas Ballouhey, and Erwan Sene. The exhibition is presented as an artificial cave and is a cross between paleontological reconstitution, office space, excavation site, and paradoxical architecture.
Trogloxenes are known as any species or individuals who rush underground at some point in their lives, either by desire or by necessity.
The ornate cave is, in essence, not only the essence of our contemporary gallery, but is also the archetypal form of the habitat, as well as one of the allegorical figures of the birth of humanity. It expresses and questions our primitive relationship with art and its place in the center of life since ancestral times. In the past, the cave was a protective refuge that was able to provide symbiotic ground between the spirituality of man and the expression of his imagination. The cave is a place of myth and is the story of magic and dreams. It is revered for its antiquity as a habitat for divinities and nymphs. The caves have assumed social, initiatory, and religious functions.
Later, the artificial cave and its ornamental vocabulary became the mystical emblem of picturesque gardens in European culture from the sixteenth to the eighteenth. Whether it is rustic, grotesque, or symbolist, it almost always appears as an ultimate figure of interiority, a madness of the ‘inside’, and a superlative form of the intimate.
Paradoxically, whether natural or shaped, the cave is distinguished from the burrow that is deepened. This is an autonomous structure, stable, that we cover with this exhibition, altered and deserted, but that reaches and digs our own depth, like the museum or the art gallery. The exhibition thus appears as the vestige of a discontinuous occupation of space, where the language of each artist has its origins in periods far removed from the history of art, but yet, are all present. They are, then, occupying the scene in the light of their torches, for a time, by their works.
Théo Demans
—
(FR)
05/09 - 09/11/2019
avec Thomas Ballouhey, Kevin Bray, Théo Demans, Carolin Gieszner, Sarah Montet et
Erwan Sene
commissioné par Théo Demans
Le trogloxène est une exposition collective réunissant les travaux récents des artistes Kevin Bray, Sarah Montet, Théo Demans, Carolin Gieszner, Thomas Ballouhey, et Erwan Sene. L’exposition se présente sous les traits d’une caverne artificielle, à la croisée entre reconstitution paléontologique, espace bureautique, site d’excavation et architecture paradoxale.
Sont dits trogloxènes, toutes espèces ou individus, qui s’engouffrent dans le monde souterrain au cours d’une partie de leur existence par désir ou nécessité.
La grotte ornée étant par essence le vestige de notre galerie contemporaine, mais aussi bien la forme archétypale de l’habitat, ainsi qu’une des figures allégorique de la naissance de l’humanité, elle exprime et questionne notre relation primitive à l’art et à sa place au centre de la vie depuis des temps ancestraux. La caverne fut par le passé le refuge protecteur apte à créer un terrain symbiotique entre la spiritualité de l’homme et l’expression de son imaginaire. Un espace du mythe, du récit de la magie et du rêve, vénéré à l’antiquité comme habitat des divinités et des nymphes, les cavernes ont revêtu des fonctions aussi bien sociales, initiatiques que religieuses.
Plus tard, la grotte artificiel et son vocabulaire ornemental est devenu l’emblème mystique des jardins pittoresques dans la culture européenne du XVIe au XVIIIe. Qu’elle fut rustique, grotesque ou symboliste, elle se présente presque toujours comme une figure ultime de l’intériorité, une folie du ‘dedans’, une forme superlative de l’intime.
Paradoxalement, qu’elle soit naturelle ou façonnée la grotte se distingue du terrier que l’on approfondit, c’est une structure autonome, stable, préexistante à sa visite, que l’on recouvre, altère et déserte, mais qui atteint et creuse notre propre profondeur, comme le musée ou la galerie d’art. L’exposition se présente, ainsi, comme le vestige d’une occupation discontinue de l’espace où le langage de chaque artiste tire ses origines dans des périodes tout à fait éloignées de l’histoire de l’art mais pourtant toutes présentes; occupant les lieux à la lumière de leurs torches, pour un temps, par leurs oeuvres.
Théo Demans
—
(NL)
met Thomas Ballouhey, Kevin Bray, Théo Demans, Carolin Gieszner, Sarah Montet en
Erwan Sene
samengesteld door Théo Demans
‘Le trogloxène’ is een collectieve tentoonstelling die de kunstwerken van Kevin Bray, Sarah Montet, Theo Demans, Carolin Gieszner, Thomas Ballouhey en Erwan Sene samenbrengt. De tentoonstelling is gepresenteerd als een kunstmatige grot en is een combinatie van een paleontologische reconstructie, opgraving, kantoor ruimte en paradoxale architectuur.
Trogloxenen staan bekend als soorten of individuen die op een bepaald punt in hun leven ondergronds gaan, hetzij door verlangen of door noodzaak.
De sierlijke grot is, in essentie, niet alleen het middelpunt van onze moderne gallerij, maar ook de archetypische vorm van het habitat, evenals een van de allegorische figuren van de geboorte van de mensheid. Het geeft uiting en stelt vragen naar onze primitieve relatie met kunst en haar plaats in het middelpunt van het leven sinds voorouderlijke tijd. In het verleden was de grot een beschermend toevluchtsoord dat in staat was om een symbiotische basis te leggen tussen de spiritualiteit van de mens en de uitdrukking van zijn verbeelding. De grot is een plaats van mythe en is het verhaal van magie en dromen. Het wordt vereerd om zijn oudheid als een habitat voor godheden en nimfen. De grotten hebben sociale, inwijdende en religieuze functies aangenomen.
Later werd de kunstmatige grot en zijn decoratieve woordenschat het mystieke symbool van de pittoreske tuinen in de Europese cultuur van de zestiende tot de achttiende eeuw. Of het nu rustiek, grotesk of symbolisch is, het verschijnt bijna altijd als het ultieme figuur van het innerlijk, ‘de waanzin van binnen’, een superlatief van het intieme.
Paradoxaal genoeg is de natuurlijke of gevormde grot te onderscheiden van het verdiepte hol. Het is een autonome, stabiele structuur die aan bod komt in deze tentoonstelling, bewerkt en verlaten, maar die in onze eigen diepte reikt, zoals het museum of de kunstgalerij. De tentoonstelling verschijnt dus als het overblijfsel van een onderbroken bezetting van ruimte, waar de taal van elke kunstenaar zijn oorsprong vindt in tijdperken die ver verwijderd zijn van de kunstgeschiedenis, maar toch allemaal aanwezig zijn; ze bezetten de plekken dan ook een tijdje in het licht van hun fakkels, door middel van hun werken.
Théo Demans